Het Hilton was zo mooi, echt mooi

“Laat maar even weten als je er bent,” zegt Barry door de telefoon, “dan kom ik naar beneden om de slagboom te openen.” Als het bezoek arriveert wacht hij geduldig tot de auto geparkeerd is. Hij schudt de hand en heet de bezoeker welkom. Hartelijk en nieuwsgierig. Beleefd en enthousiast. Barry is een echte gastheer. En voormalig portier van het Hilton Hotel.

“Het Hilton hotel, ja dat was me wat. Ik heb het gebouwd zien worden.” Barry gebaart: “We woonden aan de Almondestraat, aan de goede kant van het water. De overkant was compleet afgebrand na het bombardement. We keken zo naar het stadhuis! Dat lag wel een kilometer verderop. Je speelde altijd in het puin. En je kon overal voetballen!” Vanuit zijn ouderlijk huis zag Barry de stad verrijzen. Het Shell-gebouw was bijzonder omdat zijn broer bij de Shell vaarde. Het Schieblock werd gebouwd. “Nou dat mag wel plat. Dat was toch geen gezicht als je aankwam met de trein.” Daarna het chique Hilton. “Ze hadden van die portiers met hoge hoeden. En dan lag ik te dagdromen; daar zou ik nog wel eens willen slapen.” Want al hadden ze geen honger, vrij armoedig was het in de jaren vijftig wel.

Ze hadden van die portiers met hoge hoeden. En dan lag ik te dagdromen; daar zou ik nog wel eens willen slapen.

Elke week kwam er een bode voorbij met een ‘kitje kool’, die gaven ze dan een paar dubbeltjes. Voldoende was het niet om de kachel van te stoken. Barry herinnert zich goed dat hij met zijn vriendjes, hij zal een jaar of negen geweest zijn, de bouwplaatsen afschuimde voor afvalhout. “Je kon gewoon overal gewoon bij. En ja, tja, er werd ook weleens een goede plank meegenomen.” Hij kijkt alsof hij zojuist is betrapt. “Je was allang blij dat je wat vond.” Daarna hakten ze er buiten op de stoep kleine houtjes van. Dat ging dan in jute-zakken naar zolder.

Toch duurde het nog jaren voordat Barry bij het Hilton ging werken. Hij begon samen met zijn vrouw Gerda een café in Crooswijk, ‘Old City’ maar vanwege zijn gezondheid verkocht ie de hele boel. Barry begon als taxichauffeur met als standplaats: het Hilton. Hij heeft het jaren met plezier gedaan tot hij een ontzettend nare ervaring had. Gelukkig sprak hij toen zijn oud-collega en schoolvriend Hennie, die enige tijd daarvoor was begonnen als nachtportier bij het Hilton. Hennie zei: “Barry, er komt een plekkie vrij. Waarom solliciteer je niet?” En zo kwam Barry alsnog bij het Hilton terecht.

Zonder hoed, maar wel met een keurig groen colbert en een grijze broek. Barry grinnikt: “Alleen toen kwam Madam Heuget-d’Ardennen. Die hield waarschijnlijk van het circus, want we kregen pakjes… we leken wel leeuwentemmers!” Hij laat de foto zien in het boekje ’50 jaar Hilton’ en lacht smakelijk. “Het barpersoneel moest als matroosjes! En voor die prachtige marmeren balie werd triplex getimmerd. Nee, dat zag er niet uit.” Naderhand kregen ze gelukkig weer mooie blauwe kostuums.

Alleen toen kwam Madam Heuget-d’Ardennen. Die hield waarschijnlijk van het circus, want we kregen pakjes… we leken wel leeuwentemmers!

Zijn droom om in het Hilton te overnachten is ruimschoots in vervulling gegaan. Als ze oudjaar vierden en Barry moest Nieuwjaarsdag werken, bleven hij en Gerda slapen. “Kon ik meteen aan het werk.” Na de verbouwing mochten ze de guest-experience doen in de presidentiële suite. “We werden helemaal verwend.” Barry verzucht dat na de verbouwing de sfeer van vroeger weg was. “Tegenwoordig moet alles modern en strak, maar lijken alle kamers op elkaar. Van de Valk, Fletcher, noem ze maar op, allemaal eender. Zelfs het keukentje dat ze op speciaal verzoek van Mick Jagger geplaatst hadden, moest uit de suite.” Barry kan genieten als hij aan de oude inrichting denkt. “Vroeger was het Hilton zo mooi, echt mooi. De grote zaal, waar een Karel Appel hangt, heette vroeger Le Jardin. Ze hadden die een beetje ingericht als een soort tuin. Met lampen waar blaadjes aanzaten.” Alles werd weggegooid na de verbouwing. Zonde vond Barry het. “Ik had wel van alles mee willen nemen, maar ja, waar laat je het?” Hij wijst naar een sierlijk bijzettafeltje: “Dit tafeltje uit de Klubb, is alles wat ik heb meegenomen.”

Het mooist waren de dingen die je als portier meemaakte en de band die je opbouwde met de gasten. Waaronder vele artiesten zoals Gerard Cox, Lee Towers, Anita Meijer en André Hazes. “Wilde André een BVO-tje (biertje voor onderweg red.), moesten wij dat weer de auto in smokkelen. Want ja, het mocht natuurlijk niet van zijn manager.” Barry geniet. “Of toen Rutte kwam, hij was nog geen premier. Stond het hele koor opgesteld en ik deed de deur open. “U lijkt me wel een interessante man.” zei Rutte. “Nou ik ben Barry de portier.” antwoordde ik. Vervolgens hield ik Rutte aan de praat en iedereen wachten en kijken joh. Haha, ik had eigenlijk stijf stil moeten staan.” Manager Jan Rutgers zei bij Barry’s afscheid: “Barry praat met iedereen, maar het leuke is, ze kennen hem ook allemaal.”

Want al hadden ze geen honger, vrij armoedig was het in de jaren vijftig wel. Met vriendjes schuimden ze de bouwplaatsen af. Op zoek naar hout voor de kachel.

Het afscheid viel hem toch niet heel zwaar, want de werkdruk werd steeds groter. Er was minder personeel om hetzelfde te doen. “Stond ik midden in de nacht de gang te stofzuigen, de keuken schoon te maken en roomservice te geven; was ik ook nog kok!” En natuurlijk moest hij de auto’s van de gasten parkeren. Net als die ene nacht in 2005. Barry heeft net een auto weggebracht en wil naar binnen gaan. Plots hoort hij allemaal knallen en klappen aan de zijkant. Barry rent eropaf. “Zie ik daar temidden van honderden stukjes een meisje op de stoep zitten. Op dat moment komen er weer gevelplaten naar beneden vallen die in grote brokstukken uiteen knallen.Wonder boven wonder was het meisje ongedeerd!" De bevestiging bleek niet goed te zijn, waardoor elke plaat op de ondergelegen plaat steunde. De ankers van de laagste platen braken. “Alles moest vervangen. Een schadepost van miljoenen was het. “ Barry schudt zijn hoofd, “Als het tijdens een evenement in die week gebeurd was, hadden er gegarandeerd slachtoffers gevallen.” Barry legt het boekje ’50 jaar Hilton’ weg. “Ja ja, er gebeurde altijd wat. Maar het is goed zo.” De portier is met pensioen, maar de verhalen blijven. “Nog een koffie?”